مستند خدایان اسنوکر Gods of snooker

مستند خدایان اسنوکر: عصر طلایی میز سبز. از سالن‌های دود گرفته تا سوپراستار شدن. چهره‌های نامعمولی که اسنوکر دهه 1980 را به یک ورزش حرفه ای و تجاری تبدیل کردند.

خدایان اسنوکر: قسمت 1

در قسمت اول مستند خدایان اسنوکر (Gods of snooker) می بینیم که الکس هیگینز «طوفان» چطور باعث رشد محبوبیت و رشد اسنوکر شد و این ورزش را از اتاق‌های پشتی باشگاه‌های مردانه به یک ورزش ملی تبدیل کرد.

علاقه به این ورزش به لطف امکانات جدید پخش تلویزیونی و به ویژه نمایش هفتگی برنامه تلویزیونی Pot Black افزایش یافته بود. اما این شیطنت‌های غیرقابل پیش‌بینی نابغه ایرلندی اسنوکر، هیگینز بود که بازی را جذاب می کرد.

هیگینز روی میز غیرقابل پیش‌بینی، صریح و بداخلاق بود و در دهه 1970 وارد جنگی تمام عیار با تشکیلات رسمی اسنوکر شد. او رقابتی آتشین با ری ریردون افسر سابق پلیس داشت. دو فرد با ویژگی های اخلاقی و حرفه ای کاملا متضاد.

تقریباً به ناچار، ریردون و هیگینز در نهایت در فینال قهرمانی جهان در سال 1982، در بزرگترین تورنمنت تا به امروز باهم روبرو شدند. نبرد دو تایتان اسنوکر که می خواستند خود را “قهرمان مردم” توصیف کنند.

خدایان اسنوکر: قسمت 2

اگرچه اسنوکر در اوایل دهه 80 با قدرت بر روی صفحه نمایش تلویزیون ها تثبیت شد، اما پتانسیل پول درآوردن از این بازی هنوز محقق نشده بود.

یکی از اولین کسانی که از فرصت درآمدزایی از اسنوکر استفاده کرد، بری هرن، مروج ورزش مستقر در اسکس بود که اخیراً یک بازیکن جوان به نام استیو دیویس را زیر بال خود گرفته بود. دیویس نقطه مقابل قهرمان مردم، الکس هیگینز بود.

دیویس به جای سرگرم کردن تماشاچی ها با ضربات پرخطر، آهسته و دقیق بود. هرن مطمئن بود که شاگرد جوان او یک قهرمان جهان آینده است، و این زوج با هم نقشه سلطه بر جهان را کشیدند.

همانطور که زندگی حرفه ای هیگینز افول می کرد، دیویس به سرعت تبدیل به یک ماشین برنده شد و جام ها را پشت سر هم به دست آورد. اما نمایش‌های «رباتیک» او نتوانست جمعیتی را که قهرمانان ورزشی خود را با نقص و غیرقابل پیش‌بینی‌تر ترجیح می‌دادند، جلب کند.

موفقیت سرمایه گذاری روی دیویس، هرن را به فکر ساخت امپراتوری اسنوکر خود “Matchroom” انداخت. او گروه کوچکی از بازیکنانی را که می‌توانست آن‌ها را پرورش دهد و به بازار عرضه کند، به خدمت گرفت و از رقابت‌های ورزشی یک سریال تلویزیونی ساخت، و در این فرآیند، حمایت‌های مالی سودآوری را کسب کرد.

در اواسط دهه 80، اسنوکر در اوج قدرت خود بود و در سال 1985 نزدیک به 20 میلیون نفر بازی استیو دیویس در مقابل دنیس تیلور در فینال مسابقات قهرمانی جهان را تماشا کردند. این مسابقه ای بود که به عنوان “فینال توپ مشکی” شناخته شد، که به اعتقاد بسیاری، بهترین مسابقه اسنوکر تمام دوران است.

پس از آن، تب اسنوکر در بریتانیا خیلی بالا گرفت و گروهی منتخب از ورزشکاران ناگهان به بزرگترین سوپراستارهای این کشور تبدیل شدند.

خدایان اسنوکر: قسمت 3

در اواسط دهه 80، اسنوکر بزرگترین ورزش کشور بود، اما دو جبهه متفاوت در بین بازیکنان پدیدار شد. در یک طرف، “Matchroom” بری هرن، از جمله دنیس تیلور و استیو دیویس قرار داشتند: زندگی تمیز، کاملا حرفه ای و خانواده دوست.

در طرف مقابل و در تضاد کامل، گروهی شامل الکس هیگینز، جیمی وایت و کرک استیونز بودند که همگی سبک زندگی راک اند رولی داشتند.

در حالی که دوران حرفه ای هیگینز به سرعت از کنترل خارج شد، جیمی وایت در ردیف بعدی قرار گرفت تا تاج “قهرمان مردمی” را به دست آورد.

اما جیمی همچنین اشتهای سیری ناپذیری برای زندگی تنوع طلب و مجموعه ای از شرارت ها از جمله کوکائین و کراک داشت که استعداد خام و پتانسیل عظیم او را تحت الشعاع قرار می داد.

جیمی دوازده سال کوچکتر از الکس، به زودی متوجه شد که محبوبیت و توانایی الکس در تضاد با موفقیت او در این بازی است، زیرا تنها دو جام قهرمانی جهان را در ورزشی به دست آورده بود که بسیاری فکر می کردند او باید بر آن مسلط باشد.

در واقع، استیو دیویس به سرعت با تمرین و انضباط به شماره یک جهان تبدیل شده بود. جیمی ناامید از موفقیت و با وسوسه جوایز پرسود، به بری هرن پیوست به این امید که بتواند مانند همکار جدیدش، استیو دیویس، به قهرمان تبدیل شود.

جیمی دهه 90 را تمیز و آماده آغاز کرد و بهترین فرصت خود را برای کسب اولین قهرمانی جهان به دست آورد و در مقابل یک اسکاتلندی جوان نوظهور به نام استیون هندری قرار گرفت. فینال 1990 تبدیل به یک لحظه کلیدی در اسنوکر بریتانیا شد و راه را برای آنچه در دهه آینده بود هموار کرد.